شعر دو بیتی محلی مازندرانی

شعر دوبيتي مازندراني

ستاره آسمون چنده بلنده

( ستاره هاي آسما ن چقدر بلند و دورن)

كيجا رخت دكرده چنده قشنگه

( دختر لباس پوشيده و چقدر زيبا شده)

كيجا رخت دكرده در شونه زيارت

( دختر لباس پوشيده و داره ميره زيارت)

يقين طالع ريكا چنده بلنده
ته بوردن جا ونوشه بو نكنده

( با رفتنت بنفشه دیگر بویی ندارد)

ته بوردن جا ستاره سو نكنده

( با رفتنت ستاره دیگر نور ندارد)

ته بوردن جا مه دل غم بيته

( با رفتنت دل من و غم گرفته) ته بوردن جا ونوشه بو نكنده

( با رفتنت بنفشه دیگر بویی ندارد)

ته بوردن جا ستاره سو نكنده

( با رفتنت ستاره دیگر نور ندارد)

ته بوردن جا مه دل غم بيته

( با رفتنت دل من و غم گرفته) اَشون تا صوايي ديمه اودنگ

( ديشب تا صبح رفته بودم سر آسياب)

ديته وارش و بنه بيته نم

( باران شديدي باريد و زمين خيس شد)

سوادكوهي ريكا ره هادامه ونگ
دو تا بلبل بوديم در طاق ايون

كه شب در خونه و روز در بيابون

الهي خير نبينه كدخدامون

كه در فصل بهار كرده جدامون
( پسر سوادكوهي را صدا كردم )

اٍما جا رسم نيه غريب بياريم زن

( در منطقه ما رسم نيست از جاي غريب دختر بياريم) اَشون تا صوايي ديمه اودنگ

( ديشب تا صبح رفته بودم سر آسياب)

ديته وارش و بنه بيته نم

( باران شديدي باريد و زمين خيس شد)

سوادكوهي ريكا ره هادامه ونگ

( پسر سوادكوهي را صدا كردم )

اٍما جا رسم نيه غريب بياريم زن

( در منطقه ما رسم نيست از جاي غريب دختر بياريم) اَشون تا صوايي ديمه اودنگ

( ديشب تا صبح رفته بودم سر آسياب)

ديته وارش و بنه بيته نم

( باران شديدي باريد و زمين خيس شد)

سوادكوهي ريكا ره هادامه ونگ

( پسر سوادكوهي را صدا كردم )

اٍما جا رسم نيه غريب بياريم زن

( در منطقه ما رسم نيست از جاي غريب دختر بياريم)
( حتما طالع و بخت پسر بلنده)